Debata nad przyszłością polityki regionalnej nabiera impetu, bo nowy traktat daje Parlamentowi dużo więcej władzy. W parlamentarnej komisji rozwoju regionalnego zasiadają ludzie, którzy mają bezpośredni kontakt z miastami i regionami, z Europą lokalną. „Musimy wykorzystać ich doświadczenie”, mówi przewodnicząca komisji była komisarz UE do spraw regionalnych, Danuta Hübner.

Polityka regionalna, to jeden z obszarów, w których Traktat lizboński daje Parlamentowi znacznie więcej władzy. Głos Parlamentu musi być lepiej słyszalny w debacie politycznej nad kształtem polityki regionalnej po 2013 roku, gdy zaczną obowiązywać nowe ramy finansowe. Jednak większa władza oznacza zwiększoną odpowiedzialność. Dlatego trzeba zacieśnić współpracę z innymi komisjami. Podejście sektorowe, w którym wszystkie dziedziny: energia, ochrona środowiska, transport, przemysł, traktowane były osobno to ślepa uliczka. Dzisiaj wszystko jest ściśle ze sobą powiązane.

Nowy traktat wprowadza lokalną i regionalną odpowiedzialność za osiągnięcie wspólnych celów. Wcześniej, zasada pomocniczości sięgała tylko poziomu europejskiego i narodowego. Kolejną nowością, którą wprowadza traktat, jest koncepcja spójności terytorialnej, dodana do istniejącej spójności społecznej i ekonomicznej. Stanowi ona wyzwanie nie tylko dla polityki regionalnej, ale dla wszystkich innych polityk, które będą musiały uwzględnić swój wpływ na ów nowy aspekt terytorialny.

Nowa sytuacja pozwala zaprosić i wysłuchać rozmaitych „udziałowców polityki spójności”: ekspertów akademickich, przedstawicieli lokalnej i regionalnej administracji, przedsiębiorców i działaczy ochrony klimatu. Rozwój technologiczny i ochrona klimatu są priorytetami europejskiej polityki regionalnej. Włącza się do współpracy ludzi zaangażowanych w budowanie wieloszczeblowego systemu funkcjonowania Europy.

To, w jaki sposób zostaną rozdysponowane środki pomocowe na poziomie regionalnym będzie również w dużej mierze odpowiadało za pomyślne wyjście Europy z kryzysu.