Europe Direct Poznań

Data publikacji: 16.01.2014

Komisja Europejska wspiera swobodny przepływ osób

Ponad 14 mln obywateli UE mieszka na stałe w innym państwie członkowskim. Swobodny przepływ osób – możliwość zamieszkania, podjęcia pracy i nauki w dowolnym miejscu w Unii – jest najbardziej cenionym przez Europejczyków prawem UE.

(zob. również IP/13/1151)

Z prawa tego korzystają oni najczęściej w celach związanych z pracą, a następnie – z przyczyn rodzinnych. W 2012 r. wśród wszystkich obywateli UE mieszkających w innym państwie Unii niż ich własne („mobilnych obywateli UE”) ponad trzy czwarte (78%) stanowiły osoby w wieku produkcyjnym (od 15 do 64 lat), podczas gdy ich odsetek wśród osób mieszkających we własnym kraju wynosił 66%. Przeciętna stopa zatrudnienia mobilnych obywateli UE była wyższa (67,7%) niż wśród osób mieszkających we własnym kraju (64,6%).

Niepracujący mobilni obywatele UE (studenci, uczniowie, emeryci, osoby poszukujące pracy, niepracujący członkowie rodzin) stanowią tylko niewielką część łącznej liczby mobilnych obywateli UE. Ponadto 64% z nich pracowało wcześniej w swoim obecnym państwie zamieszkania. 79% tych obywateli żyje w gospodarstwie domowym, w którym przynajmniej jedna osoba pracuje. Ogólny odsetek osób nieaktywnych wśród obywateli mobilnych wewnątrz UE zmniejszył się od 2005 do 2012 r. z 34,1% do 30,7%.

Swobodny przepływ osób został zapisany w traktatach UE. Stanowi zasadniczy element jednolitego rynku i leży u podstaw jego sukcesu: umożliwiając ludziom zagraniczne podróże i zakupy, pobudza wzrost gospodarczy. Jednak ze swobodnego przepływu osób korzystają nie tylko pracownicy, ale też gospodarki państw członkowskich – umożliwia on obsadzanie miejsc pracy na unijnym rynku pracy osobami o właściwych umiejętnościach. Pomimo kryzysu gospodarczego w UE wciąż nieobsadzonych pozostaje ok. 2 mln stanowisk.

W komunikacie na temat swobodnego przemieszczania się, przyjętym przez Komisję Europejską dnia 25 listopada 2013 r., podkreślono, że państwa członkowskie i instytucje UE ponoszą wspólną odpowiedzialność za zapewnienie przestrzegania praw obywateli UE do pobytu i podjęcia pracy w innym kraju UE. W komunikacie określono również konkretne działania, które mają stanowić wsparcie dla państw członkowskich w tym zakresie i pomóc im czerpać w pełni korzyści ze swobodnego przepływu obywateli. W dokumencie programowym wyjaśniono prawo obywateli UE do swobodnego przemieszczania się i kwestię dostępu do świadczeń socjalnych oraz ustosunkowano się do obaw wyrażonych przez niektóre państwa członkowskie w odniesieniu do wyzwania, jakie mobilność może stanowić dla władz lokalnych.

1. Ramy prawne swobodnego przepływu

Na czym polega swobodny przepływ pracowników?

Unijni pracownicy uzyskali możliwość swobodnego podejmowania pracy w innych państwach członkowskich w latach 60. ubiegłego wieku – takie prawo zapisano w unijnych traktatach na samym początku europejskiego projektu w 1957 r. Obecnie prawo to wynika z art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Obejmuje ono zakaz wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową w zakresie dostępu do zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy.

W rozporządzeniu (UE) nr 492/2011 wyszczególniono prawa pracowników do swobodnego przemieszczania się oraz określono konkretne dziedziny, w których dyskryminacja ze względu na przynależność państwową jest zakazana, w szczególności jeśli chodzi o dostęp do zatrudnienia, warunki pracy, przywileje socjalne i podatkowe, dostęp do szkolenia, członkostwo w związkach zawodowych, dostęp do mieszkań i dostęp dzieci do edukacji.

Przeciwdziałanie dyskryminacji wobec pracowników z innych państw członkowskich oraz szerzenie wiedzy na temat prawa obywateli UE do pracy w innych krajach UE to główne cele wniosku w sprawie dyrektywy mającej ułatwić swobodny przepływ pracowników, przedstawionego przez Komisję pod koniec kwietnia 2013 r. (zob. IP/13/372, MEMO/13/384 i SPEECH/13/373), który w nadchodzących tygodniach ma zostać oficjalnie przyjęty przez Radę Ministrów UE i Parlament Europejski.

Mobilność pracowników w UE przynosi korzyści nie tylko pracownikom, lecz także gospodarkom państw członkowskich. Kraje przyjmujące korzystają na tym, że ich firmy mogą obsadzić wakaty, które w przeciwnym razie pozostałyby puste, i dzięki temu wytwarzać towary i świadczyć usługi, które w przeciwnym razie nie mogłyby być wytwarzane ani świadczone. Mobilność pracowników jest też korzystna dla krajów ich pochodzenia, ponieważ umożliwia zatrudnienie pracownikom, którzy w swoim kraju mieliby trudności ze znalezieniem pracy i którzy dzięki pracy w innym kraju mogą wspierać finansowo swoje rodziny oraz zdobywać nowe kwalifikacje i doświadczenie. Po powrocie do swojego kraju pochodzenia mogą one wykorzystać zdobyte doświadczenie.

Na czym polega swobodny przepływ obywateli?

20 lat temu, wraz z wejściem w życie traktatu z Maastricht, prawo do swobodnego przepływu uzyskali wszyscy obywatele UE, bez względu na to, czy są aktywni zawodowo, czy też nie. Prawo do swobodnego przepływu stało się jedną z podstawowych swobód przyznanych obywatelom przez prawo UE (art. 21 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Jest ono podstawą obywatelstwa Unii.

Szczegółowe zasady i warunki regulujące swobodę przemieszczania się i pobytu określono w dyrektywie uzgodnionej przez państwa członkowskie w 2004 r. (dyrektywa 2004/38/WE).

Swoboda przemieszczania się jest najbardziej cenionym prawem wynikającym z obywatelstwa UE: dla 56 proc. europejskich obywateli jest ona największym osiągnięciem Unii Europejskiej. Coraz więcej Europejczyków korzysta z tego prawa i przeprowadza się do innego państwa członkowskiego: pod koniec 2012 r. 14,1 mln osób mieszkało co najmniej rok w państwie członkowskim innym niż ich własne. Według badań Eurobarometru ponad dwie trzecie Europejczyków (67 proc.) uważa, że swobodny przepływ osób w UE przynosi ich państwu korzyści gospodarcze.

Komu przysługuje prawo do swobodnego przemieszczania się?

Pierwsze trzy miesiące: każdy obywatel UE ma prawo do pobytu na terytorium innego kraju UE przez okres do trzech miesięcy bez żadnych dodatkowych warunków czy formalności.

Po pierwszych trzech miesiącach: prawo obywateli UE do pobytu na terytorium innego kraju UE przez okres dłuższy niż trzy miesiące jest uzależnione od spełnienia pewnych warunków, uzależnionych od ich statusu w tym kraju:

osoby zatrudnione i samozatrudnione oraz członkowie ich najbliższej rodziny korzystają z prawa pobytu bez żadnych dodatkowych warunków,
osoby poszukujące pracy mają prawo do pobytu bez żadnych dodatkowych warunków przez okres sześciu miesięcy lub nawet dłuższy, jeżeli kontynuują poszukiwanie pracy w innym kraju UE i mają „realne szanse” na zdobycie tej pracy. Mogą one, na czas szukania pracy w innym państwie członkowskim, przenieść prawo do zasiłku z własnego państwa członkowskiego na okres co najmniej trzech miesięcy, jeżeli wcześniej zarejestrowały się jako bezrobotni w swoim ojczystym państwie członkowskim,
uczniowie, studenci i inne osoby nieaktywne zawodowo (np. bezrobotni, emeryci itp.) mają prawo do pobytu przekraczającego trzy miesiące, jeżeli mają wystarczające środki finansowe na utrzymanie siebie i rodziny, tak aby nie byli ciężarem dla systemu pomocy społecznej kraju przyjmującego; muszą także posiadać ubezpieczenie zdrowotne.

Po pięciu latach: Po pięciu latach nieprzerwanego legalnego pobytu obywatele UE i członkowie ich rodzin uzyskują prawo stałego pobytu w kraju przyjmującym. Z chwilą jego nabycia prawo to nie jest już objęte warunkami obowiązującymi w okresie poprzednich pięciu lat.

2. Pomoc społeczna i świadczenia

Komu przysługuje pomoc społeczna?

Pomoc społeczna to świadczenia gwarantujące minimum środków na utrzymanie. Zazwyczaj składa się ze świadczeń wypłacanych na pokrycie minimalnych kosztów utrzymania lub pomocy wypłacanej w szczególnych sytuacjach życiowych.

Obywatele UE, którzy mieszkają legalnie w innym państwie członkowskim, muszą być traktowani na równi z obywatelami tego państwa. Dzięki zasadzie równego traktowania są oni zatem zasadniczo uprawnieni do świadczeń, a także do korzystania z przywilejów socjalnych i podatkowych – w tym pomocy społecznej – na takich samych zasadach, jak obywatele kraju przyjmującego.

Prawo UE przewiduje jednak środki zabezpieczające w zakresie dostępu do pomocy społecznej dla nieaktywnych zawodowo mobilnych obywateli UE, aby uniknąć nadmiernego obciążenia finansowego przyjmujących państw członkowskich.

Pierwsze trzy miesiące: W ciągu pierwszych trzech miesięcy pobytu obywateli UE nieaktywnych zawodowo przyjmujące państwo członkowskie nie jest zobowiązane przez prawo UE do udzielania im pomocy społecznej.
Od trzech miesięcy do pięciu lat pobytu: W praktyce nieaktywni zawodowo obywatele UE mają niewielkie szanse na prawo do świadczeń z pomocy społecznej, ponieważ wcześniej, aby uzyskać prawo stałego pobytu, muszą wykazać władzom krajowym, że mają wystarczające środki na własne utrzymanie (zob. powyżej).

Jeżeli wystąpią o świadczenia z pomocy społecznej, np. w wyniku późniejszego pogorszenia ich sytuacji ekonomicznej, ich wniosek musi zostać rozpatrzony w świetle prawa do równego traktowania. Również w tym przypadku prawo UE przewiduje jednak zabezpieczenia.

Po pierwsze w pewnych określonych przypadkach wniosek o świadczenia z pomocy społecznej może wzbudzić uzasadnione podejrzenie organów krajowych, że dana osoba stała się nieuzasadnionym ciężarem dla systemu pomocy społecznej.

Ponadto dane państwo członkowskie może uzależnić przyznanie świadczeń z pomocy społecznej lub specjalnych świadczeń nieskładkowych (czyli świadczeń obejmujących jednocześnie elementy zabezpieczenia społecznego i pomocy społecznej, objętych rozporządzeniem 883/2004) od spełnienia przez obywatela wymogów obowiązujących dla uzyskania prawa pobytu na okres dłuższy niż trzy miesiące. Państwo członkowskie nie może jednak automatycznie odmówić przyznania wspomnianych świadczeń nieaktywnym zawodowo obywatelom UE; nie może też automatycznie uznać, że osoby takie nie posiadają wystarczających zasobów, a więc nie mają prawa pobytu.

Władze krajowe powinny ocenić indywidualną sytuację, biorąc pod uwagę różne czynniki (kwoty, czas trwania, przejściowy charakter trudności, ogólną skalę obciążenia krajowego systemu pomocy społecznej).

Jeśli na podstawie takiej indywidualnej oceny odpowiednie organy dojdą do wniosku, że dana osoba stała się nieuzasadnionym ciężarem, mogą anulować jej prawo pobytu.

Po pięciu latach: Obywatele UE, którzy uzyskali prawo stałego pobytu, są uprawnieni do pomocy społecznej na takich samych zasadach, jak obywatele przyjmującego państwa członkowskiego. Prawo UE nie przewiduje odstępstw od tej zasady.

Komu przysługują świadczenia z zabezpieczenia społecznego?

Typowe świadczenia z zabezpieczenia społecznego obejmują emerytury, renty rodzinne, renty inwalidzkie, świadczenia chorobowe, zasiłki z tytułu urodzenia się dziecka, świadczenia dla bezrobotnych, świadczenia rodzinne i opiekę zdrowotną.

Państwa członkowskie ustalają własne przepisy w zakresie zabezpieczenia społecznego według własnych potrzeb. UE koordynuje takie przepisy (rozporządzenia (WE) nr 883/2004 oraz 987/2009) jedynie w zakresie, w jakim jest to konieczne dla zagwarantowania, że obywatele UE nie utracą swoich praw do zabezpieczenia społecznego w trakcie przemieszczania się na terenie UE.

Oznacza to, że prawo kraju przyjmującego określa, które świadczenia są udzielane, na jakich warunkach są przyznawane (np. z uwzględnieniem przepracowanego okresu), przez jaki okres i w jakiej wysokości. Przysługujące świadczenia różnią się zatem w zależności od państwa członkowskiego.

(Rozporządzenie (WE) nr 883/2004) gwarantuje jedynie, że mobilni obywatele UE są objęci zabezpieczeniem społecznym po przeprowadzce, przede wszystkim dzięki określeniu, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za objęcie tych osób zabezpieczeniem społecznym.

Pracownicy – osoby zatrudnione lub samozatrudnione – oraz osoby pozostające na ich utrzymaniu są objęci systemem zabezpieczeń społecznych kraju przyjmującego na takich samych zasadach jak jego obywatele: podobnie jak miejscowi pracownicy płacą składki i podatki, z których finansowane są świadczenia.

W przypadku mobilnych obywateli UE, którzy nie pracują w przyjmującym państwie członkowskim, zasada kraju zatrudnienia nie może mieć zastosowania, gdyż – z natury rzeczy – te osoby nie są zatrudnione w żadnym państwie. Zgodnie z unijnymi przepisami dotyczącymi koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państwo członkowskie zamieszkania jest odpowiedzialne za objęcie danej osoby zabezpieczeniem społecznym tylko jeżeli ta osoba spełnia rygorystyczne kryteria miejsca zwykłego pobytu, potwierdzające, że rzeczywiście jest ona związana z państwem członkowskim, w którym mieszka. Surowe kryteria gwarantują, że obywatele, którzy nie są aktywni zawodowo, mogą uzyskać dostęp do zabezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim dopiero wtedy, gdy rzeczywiście przeniosą do tego państwa swój ośrodek interesów życiowych (np. kiedy mają tam rodzinę).

3. Wpływ mobilnych obywateli UE na krajowe systemy zabezpieczenia społecznego

Zgodnie z danymi przekazanymi przez państwa członkowskie oraz opublikowanym w październiku 2013 r. badaniem Komisji Europejskiej w większości państw UE obywatele z innych państw członkowskich nie korzystają ze świadczeń socjalnych częściej od obywateli przyjmującego państwa członkowskiego. W większości państw objętych badaniem mobilni obywatele UE częściej otrzymują świadczenia mieszkaniowe oraz rodzinne.

Jeśli mowa konkretnie o świadczeniach pieniężnych, takich jak emerytury obywatelskie, renty inwalidzkie i nieskładkowe zasiłki dla osób poszukujących pracy, które są finansowane z podatków ogólnych, a nie ze składek danej osoby (tzw. specjalne nieskładkowe świadczenia pieniężne), badanie pokazuje, że nieaktywni zawodowo mobilni obywatele UE stanowią bardzo nieznaczny odsetek beneficjentów oraz że wpływ takich wniosków na krajowe środki pomocy socjalnej jest bardzo niewielki. Stanowią oni mniej niż 1 proc. wszystkich takich beneficjentów (będących obywatelami UE) w sześciu państwach objętych badaniem (Austria, Bułgaria, Estonia, Grecja, Malta i Portugalia) i od 1 do 5 proc. w pięciu innych krajach (Niemcy, Finlandia, Francja, Holandia i Szwecja).

Badanie wykazało również, że:

zdecydowana większość obywateli przeprowadzających się do innego kraju UE robi to, aby pracować;
wskaźniki aktywności zawodowej wśród mobilnych obywateli UE w ciągu ostatnich siedmiu lat wzrosły;
statystycznie odsetek osób zatrudnionych jest większy wśród mobilnych obywateli UE niż wśród obywateli państwa, które ich przyjmuje (częściowo ze względu na to, że więcej mobilnych obywateli UE niż obywateli danego kraju znajduje się w przedziale wiekowym od 15 do 64 lat);
nieaktywni zawodowo mobilni obywatele UE stanowią bardzo niewielki odsetek całkowitej liczby ludności w każdym państwie członkowskim oraz od 0,7 do 1,0 proc. całkowitej liczby ludności Unii;
średnie wydatki związane z opieką zdrowotną świadczoną na rzecz nieaktywnych zawodowo mobilnych obywateli UE mają bardzo mały udział w całkowitych wydatkach na ochronę zdrowia (średnio 0,2 proc.) lub w gospodarce krajów przyjmujących (średnio 0,01 proc. PKB).
mobilni obywatele UE stanowią bardzo niewielki odsetek osób otrzymujących specjalne świadczenia nieskładkowe, stanowiące połączenie cech zabezpieczenia społecznego i pomocy społecznej – stanowią mianowicie mniej niż 1% wszystkich beneficjentów (będących obywatelami UE) w sześciu państwach (Austria, Bułgaria, Estonia, Grecja, Malta i Portugalia), od 1 do 5% w pięciu innych krajach (Niemcy, Finlandia, Francja, Holandia i Szwecja) i powyżej 5% w Belgii i Irlandii (dane dla Irlandii są szacunkowe w oparciu o liczbę wniosków);
nie stwierdzono statystycznego związku między hojnością systemów opieki społecznej a napływem mobilnych obywateli UE;
główne cechy niepracujących mobilnych obywateli UE:

64% z nich pracowało wcześniej w swoim obecnym państwie zamieszkania;
71% stanowią emeryci, renciści, studenci, uczniowie i osoby poszukujące pracy;
79% żyje w gospodarstwie domowym, w którym przynajmniej jedna osoba pracuje.

Wyniki ostatniego badania potwierdzają wnioski wyciągnięte z innych analiz, które konsekwentnie pokazują, że pracownicy z innych państw członkowskich są dla finansów publicznych krajów przyjmujących płatnikami netto. Pracownicy z innych państw członkowskich UE przeważnie wpłacają do budżetów krajów przyjmujących w postaci podatków i składek na ubezpieczenie społeczne więcej niż z nich otrzymują w postaci świadczeń, ponieważ zazwyczaj są młodsi i bardziej aktywni zawodowo niż pracownicy miejscowi. Badania, o których mowa, to m.in. przegląd migracji międzynarodowej przygotowany w 2013 r. przez OECD, badanie ośrodka badań nad migracjami University College London na temat kosztów i korzyści budżetowych wynikających z imigracji z państw A8 do Wielkiej Brytanii oraz niedawne badanie Centrum Reform Europejskich.

4. Jak reagować na potencjalne nadużycia?

W jakie narzędzia prawo UE wyposażyło państwa członkowskie, aby mogły przeciwdziałać nadużyciom?

Prawo UE obejmuje rygorystyczne zabezpieczenia zapobiegające nadużywaniu prawa do swobodnego przemieszczania się.

Przepisy UE dotyczące swobodnego przepływu obywateli pozwalają państwom członkowskim na podejmowanie skutecznych i niezbędnych działań w celu zwalczania nadużyć, takich jak małżeństwa dla pozoru, i oszustw, np. podrabiania dokumentów, a także innych pozorowanych działań lub nieprawdziwych oświadczeń służących wyłącznie nabyciu prawa do swobodnego przemieszczania się, poprzez odmowę lub wycofanie praw przyznanych dyrektywą 2004/38/WE (art. 35). Środki tego typu muszą być proporcjonalne i podlegają zabezpieczeniom proceduralnym określonym w dyrektywie.

Organy krajowe mogą rozpatrywać indywidualne przypadki, w których mają uzasadnione podejrzenie nadużycia, i w razie stwierdzenia, że w istocie dochodzi do nadużycia, mogą anulować prawo pobytu danej osoby i wydalić ją ze swojego terytorium.

Ponadto po dokonaniu oceny wszelkich odpowiednich okoliczności oraz w zależności od powagi przestępstwa (np. fałszowanie dokumentów, małżeństwo dla pozoru z udziałem przestępczości zorganizowanej) organy krajowe mogą również uznać, że dana osoba stanowi rzeczywiste, ciągłe i dostatecznie poważne zagrożenie dla porządku publicznego, i na tej podstawie wydać – oprócz decyzji o deportacji – również decyzję o odmowie wjazdu, uniemożliwiając jej tym samym ponowny wjazd na terytorium kraju przez pewien okres.

Co proponuje Komisja w odpowiedzi na obawy zgłoszone przez państwa członkowskie?

W dniu 25 listopada Komisja przedstawiła propozycję pięciu konkretnych działań, których powodzenie wymaga współdziałania państw członkowskich. Są to konkretne przykłady sposobów, jakimi UE może wspomagać władze krajowe i lokalne w maksymalnym zwiększaniu korzyści ze swobody przepływu obywateli UE, w zwalczaniu nadużyć i oszustw, w sprostaniu wyzwaniom włączenia społecznego i w praktycznym wykorzystywaniu dostępnych funduszy.

Zwalczanie zawierania małżeństw dla pozoru: Komisja pomoże władzom krajowym wdrożyć przepisy UE, ułatwiające im zwalczanie możliwych przypadków nadużycia prawa do swobodnego przemieszczania się, opracowując do wiosny 2014 r. podręcznik dotyczący przeciwdziałania zjawisku małżeństw dla pozoru.
Stosowanie unijnych przepisów w zakresie koordynacji zabezpieczenia społecznego: Komisja ściśle współpracowała z państwami członkowskimi w celu wyjaśnienia zasad dotyczących „testu miejsca zwykłego pobytu” stosowanego w przepisach UE dotyczących koordynacji zabezpieczenia społecznego (rozporządzenie (WE) nr 883/2004). Owocem tej współpracy jest praktyczny przewodnik opublikowany dnia 13 stycznia 2014 r. (IP/14/13). Surowe kryteria testu gwarantują, że obywatele, którzy nie są aktywni zawodowo, mogą uzyskać dostęp do zabezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim dopiero wtedy, gdy rzeczywiście przeniosą do tego państwa swój ośrodek interesów życiowych (np. kiedy mają tam najbliższą rodzinę).
Rozwiązanie problemów związanych z włączeniem społecznym: Pomoc państwom członkowskim w dalszym wykorzystywaniu Europejskiego Funduszu Społecznego dla rozwiązywania problemów związanych z włączeniem społecznym: w okresie programowania 2014-2020 co najmniej 20% kwot przydzielonych z EFS każdemu państwu członkowskiemu musi zostać przeznaczone na promowanie włączenia społecznego oraz zwalczanie ubóstwa i wszelkiego rodzaju dyskryminacji (obecnie ten odsetek wynosi ok. 17%). Ponadto możliwe będzie również finansowanie z EFS budowy potencjału wszystkich zaangażowanych stron na szczeblach krajowym, regionalnym i lokalnym. Państwa członkowskie – zarówno te, z których pochodzą mobilni obywatele UE, jak i te, które ich przyjmują – otrzymają wytyczne dotyczące opracowywania programów włączenia społecznego przy wsparciu z EFS. Komisja będzie nadal starała się wspierać budowę potencjału władz lokalnych na rzecz efektywnego wykorzystywania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych.
Promowanie wymiany najlepszych praktyk między organami władzy lokalnej: Komisja będzie pomagać władzom lokalnym w wymianie najlepszych praktyk wypracowanych w różnych zakątkach Europy, aby mogły one wprowadzać zasady swobodnego przepływu i skuteczniej reagować na wyzwania związane z włączeniem społecznym. Komisja przygotuje ocenę skutków swobodnego przepływu w sześciu dużych miastach, która zostanie przedstawiona na spotkaniu z burmistrzami z całej Europy dnia 11 lutego 2014 r. Poprzez to spotkanie Komisja chce pomóc burmistrzom w znalezieniu rozwiązań dla wyzwań, z którymi mogą się zmagać w swoich miastach, pozwolić im na wymianę najlepszych praktyk oraz udzielić wskazówek, w jaki sposób można starać się o finansowanie UE na rzecz integracji społecznej. Spotkanie odbędzie się w Komitecie Regionów.
Zapewnienie praktycznego stosowania przepisów dotyczących swobody przepływu w UE: Komisja opracuje internetowe szkolenie dla pracowników władz lokalnych, aby pomóc im w pełni zrozumieć i właściwie stosować unijne prawa swobodnego przemieszczania się. Komisja zaproponowała utworzenie we wszystkich państwach członkowskich organów udzielających mobilnym pracownikom unijnym wsparcia prawnego i informacji (zob. IP/13/372). Dnia 17 stycznia 2014 r. Komisja powinna przedstawić propozycję modernizacji EURES – sieci Europejskich Służb Zatrudnienia – w celu zwiększenia roli i wpływu służb zatrudnienia na szczeblu krajowym, poprawy koordynacji mobilności pracowników w UE oraz przekształcenia EURES w pełnowymiarowe europejskie narzędzie poszukiwania pracowników i ofert pracy. Obecnie 47% obywateli UE uważa, że problemy, jakie napotykają podczas przeprowadzki do innego kraju UE, wynikają z faktu, że urzędnicy administracji lokalnych nie są dostatecznie zaznajomieni z prawem obywateli UE do swobodnego przemieszczania się.