Data publikacji: 19.01.2011
Prawa Pacjenta w Transgranicznej Opiece Zdrowotnej
Chory na cukrzycę starszy pan z Niemiec zabiera ze sobą w podróż do Włoch dodatkowe recepty, ale czy aptekarz je przyjmie?
Polka chciałaby się poddać operacji stawu biodrowego w kraju, gdzie mieszkają i pracują jej wnuki, ale w jaki sposób ma to sobie załatwić w Polsce? Portugalczyk zwraca się do specjalisty w Hiszpanii o przeprowadzenie zabiegu usunięcia zaćmy, ale czy otrzyma zwrot kosztów świadczenia? To tylko kilka przypadków, w których pacjenci mogą potrzebować wyjaśnień na temat praw i zasad w transgranicznej opiece zdrowotnej.
Nowo przyjęte unijne przepisy doprecyzowują prawa pacjentów do wysokiej jakości bezpiecznych świadczeń zdrowotnych w całej UE oraz do zwrotu kosztów takiego leczenia. Pacjenci, którzy korzystają z opieki zdrowotnej w innym państwie UE, będą traktowani tak samo, jak obywatele tego kraju. Nowe prawo będzie dla unijnych pacjentów korzystne pod wieloma względami. Ułatwi ono krajowym organom odpowiedzialnym za ochronę zdrowia ściślejszą współpracę i wymianę informacji na temat standardów jakości i bezpieczeństwa w opiece zdrowotnej. Pomoże też pacjentom wymagającym wysokospecjalistycznych świadczeń, na przykład rozpoznania lub leczenia rzadkiej choroby. Nowe przepisy wspierają również rozwój europejskich sieci referencyjnych łączących, na zasadzie dobrowolności, specjalistyczne ośrodki, które cieszą się już uznaniem w Europie. Eksperci w dziedzinie ochrony zdrowia z całej Europy będą mogli wymieniać się najlepszymi praktykami w dziedzinie opieki zdrowotnej oraz określać najwyższe standardy jakości.
Jaka jest skala tego zjawiska?
Pacjenci wolą korzystać z opieki zdrowotnej u siebie w kraju. Z tego względu transgraniczna opieka zdrowotna stanowi zaledwie około 1% publicznych wydatków na ochronę zdrowia, obecnie około 10 mld EUR. Te szacunki uwzględniają także transgraniczną opiekę zdrowotną w przypadkach nieplanowanych przez pacjentów (jak opieka w nagłych wypadkach). To oznacza, że mniej niż 1% wydatków i wyjazdów pacjentów wiąże się z planowaną transgraniczną opieką zdrowotną, taką jak operacje stawu biodrowego lub kolana bądź zabiegi usunięcia zaćmy.
Co się stanie z wcześniejszymi przepisami w tej dziedzinie (rozporządzenia dotyczące zabezpieczenia społecznego)?
Obywatele wymagający opieki (w tym opieki w nagłych wypadkach) podczas pobytu czasowego za granicą nadal będą korzystać z istniejącego systemu opartego na tych rozporządzeniach i będzie im udzielana pomoc, jakiej potrzebują.
W przypadku planowanej opieki pacjenci już teraz mogą się ubiegać o wydanie uprzedniej zgody. Taka zgoda musi zostać wydana w przypadku, gdy pacjent nie może otrzymać danego świadczenia w kraju w uzasadnionym medycznie terminie.
Dlaczego zatem potrzebne są nowe przepisy?
Nowa dyrektywa nie wpłynie na korzyści, jakie zapewniają obywatelom obowiązujące rozporządzenia dotyczące zabezpieczenia społecznego. Choć istniejące przepisy – które koncentrują się na porozumieniach w sprawie zabezpieczenia społecznego, a nie na prawach pacjenta – obowiązują od 1971 r., dalszego wyjaśnienia wymagały prawa obywateli UE do korzystania z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim.
W przypadku opieki szpitalnej jednym z najważniejszych osiągnięć nowej dyrektywy jest umożliwienie pacjentom wyboru świadczeniodawcy.
W przypadku opieki pozaszpitalnej pacjenci będą mogli korzystać ze świadczeń za granicą bez uprzedniej zgody i załatwiania formalności, a po powrocie do domu będą mogli wystąpić o zwrot kosztów leczenia. Dyrektywa obejmuje nie tylko świadczeniodawców publicznych, ale także prywatnych.
Pacjenci będą mieli dostęp do informacji na temat jakości i bezpieczeństwa świadczeń, jakie zostaną im udzielone, zarówno w ramach szpitalnej, jak i pozaszpitalnej opieki zdrowotnej.
Za pomocą tej dyrektywy starano się też rozwiązać inne praktyczne kwestie: gdzie można znaleźć informacje na temat standardów jakości stosowanych przez dany szpital? Jaki zwrot kosztów należy się pacjentom? Trybunał Sprawiedliwości potwierdził , że prawo do korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej jest już zapisane w Traktacie. W nowo przyjętej dyrektywie przełożono to jednak w jasny sposób na unijne przepisy i zapewniono jednolite i spójne ramy prawne dla wszystkich obywateli Europy.
Czy potrzebuję uprzedniej zgody organu krajowego, aby wyjechać na leczenie za granicę?
Organy krajowe mogą wprowadzić system „uprzedniej zgody” w trzech przypadkach:
1) świadczeń wymagających pozostania w szpitalu na co najmniej jedną noc;
2) wysokospecjalistycznych i kosztownych świadczeń;
3) w określonych poważnych przypadkach związanych z jakością lub bezpieczeństwem opieki zapewnianej za granicą. W tych trzech przypadkach pacjenci mogą być zobowiązani do ubiegania się o uprzednią zgodę krajowego organu odpowiedzialnego za refundację świadczeń zdrowotnych.
Czy taka zgoda może nie zostać wydana?
Krajowe organy ochrony zdrowia mogą odmówić zgody, jeżeli dane świadczenie lub świadczeniodawca mogą stanowić zagrożenie dla pacjenta. Ponadto zgoda może nie zostać wydana w sytuacji, gdy odpowiednia opieka zdrowotna może zostać zapewniona we właściwym terminie w kraju. Państwa członkowskie będą jednak musiały wyjaśnić, dlaczego taka decyzja jest konieczna.
Co zrobić, jeśli organ odmówił wydania zgody?
Pacjenci mają prawo odwołać się od każdej decyzji administracyjnej w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej dotyczącej ich indywidualnego przypadku.
Jaki przysługuje mi zwrot kosztów leczenia za granicą?
Pacjenci otrzymają refundację w takiej samej kwocie, jaką otrzymaliby za ten sam rodzaj świadczenia w swoim kraju. Państwa członkowskie, w których opieka zdrowotna jest bezpłatna, będą musiały poinformować pacjentów o stosowanych stawkach refundacji.
Czy mogę skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą, jeśli dane świadczenie nie jest dostępne w moim kraju?
Tak, jeśli świadczenie nie jest dostępne w danym państwie członkowskim, krajowy organ ochrony zdrowia nie może odmówić wydania zgody na leczenie pacjenta w innym państwie UE. Pacjenci otrzymają jednak zwrot kosztów takiego świadczenia pod warunkiem, że jest ono zgodne z krajowym „koszykiem świadczeń zdrowotnych”.
Na ogół koszyk świadczeń refundowanych ze środków publicznych definiowany jest raczej ogólnie, jeśli jednak istnieją bardziej dokładne wykazy (na przykład szczegółowe kody fakturowania świadczeń), należy ich użyć do celów transgranicznego zwrotu kosztów.
Czy muszę z góry zapłacić za świadczenie za granicą?
Tak, z reguły pacjent płaci z góry, a następnie otrzymuje zwrot kosztów od organu krajowego w możliwie najkrótszym terminie. Przepisy przewidują także możliwość, w której państwa członkowskie potwierdzają z góry kwotę zwrotu na piśmie, na podstawie szacunków przedstawionych przez pacjenta.
Gdzie mogę znaleźć więcej informacji na temat praw do opieki zdrowotnej za granicą?
Nowe przepisy przewidują stworzenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych służących informacją na temat praw pacjenta do opieki zdrowotnej w całej Europie. Te ośrodki będą się wymieniały informacjami między sobą, dzięki czemu będą w stanie zaoferować pacjentom praktyczne informacje dotyczące warunków i poziomu zwrotu kosztów, możliwych świadczeń, świadczeniodawców, procedur dochodzenia roszczeń itp. W rezultacie pacjenci będą więcej wiedzieć na temat jakości i bezpieczeństwa opieki zdrowotnej za granicą, co pozwoli im podejmować bardziej świadome decyzje w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej.
Czy mogę przesłać swoją dokumentację medyczną do państwa członkowskiego, w którym będę się leczyć?
Państwo pochodzenia zapewni świadczeniodawcy z kraju, w którym będzie świadczona opieka zdrowotna, dostęp do pisemnej lub elektronicznej dokumentacji medycznej pacjenta, zgodnie z przepisami dyrektyw o ochronie danych. Ściślejsza współpraca państw członkowskich w dziedzinie e-zdrowia zagwarantuje, że dane te będą w pełni czytelne i zrozumiałe. Innymi słowy, systemy informatyczne w ochronie zdrowia będą w stanie się ze sobą „porozumieć”. Taka sytuacja może być niezwykle korzystna nie tylko ze względu na bezpieczeństwo pacjentów, ale także trwałość systemów opieki zdrowotnej.
Co zrobić, jeśli podczas leczenia za granicą coś się nie powiedzie?
Nowe przepisy określają odpowiedzialność zarówno państwa, w którym świadczona jest opieka zdrowotna, jak i państwa ubezpieczenia w przypadkach skarg i odszkodowań. Krajowe punkty kontaktowe udzielą pacjentom niezbędnych informacji w tym zakresie.
Jaką mogę mieć pewność, że leczenie podjęte za granicą będzie odpowiednio kontynuowane po powrocie do kraju?
Nowe prawo przewiduje różne środki zapewnienia kontynuacji opieki. Państwo, w którym świadczona jest opieka zdrowotna, zapewni pacjentom dostęp do pisemnej i elektronicznej dokumentacji medycznej dotyczącej danego świadczenia. Państwo pochodzenia natomiast zagwarantuje taką samą jakość dalszej obserwacji pacjenta bez względu na to, gdzie w UE przeprowadzono wcześniejsze leczenie.
Czy moje recepty będą uznawane w innym państwie członkowskim UE?
Recepta wydana w innym państwie UE będzie uznawana w kraju pochodzenia pacjenta i na odwrót. Dzięki temu leczenie podjęte w innym państwie UE będzie odpowiednio kontynuowane po powrocie pacjenta do domu. Pacjent ma prawo otrzymać przepisany lek pod warunkiem, że jest on dopuszczony do sprzedaży i dostępny w kraju, gdzie zamierza go wykupić.
W zasadzie recepty już powinny być uznawane w całej UE, w praktyce jednak bywa inaczej. Nowa dyrektywa wyposaży farmaceutów w niezbędne narzędzia do odczytywania transgranicznych recept (aby skuteczniej identyfikować przepisany lek oraz lekarzy i pacjentów).
Jakie korzyści wiążą się z siecią oceny technologii medycznych?
Sieć krajowych organów lub instytucji odpowiedzialnych za ocenę technologii medycznych doprowadzi do powstania stałej unijnej struktury współpracy w tej dziedzinie. Ocena technologii medycznych niesie ze sobą wymierną wartość dodaną, jaką jest pomoc decydentom w podejmowaniu właściwych decyzji dotyczących inwestycji i wydatków w dziedzinie ochrony zdrowia. Unijna współpraca w zakresie oceny technologii medycznych ma na celu dostarczanie obiektywnych i wiarygodnych informacji na temat efektywności technologii medycznych. Jest to konkretne działanie, które dodatkowo wspiera organy odpowiedzialne za ochronę zdrowia w podejmowaniu świadomych decyzji.
Co pozostaje do zrobienia?
W każdym państwie członkowskim stworzony zostanie przynajmniej jeden krajowy punkt kontaktowy, który będzie dostarczał pacjentom wszystkie istotne informacje. Państwa członkowskie dopilnują także, aby ich ośrodki referencyjne uczestniczyły w europejskiej sieci referencyjnej.
Państwa członkowskie muszą też wdrożyć odpowiednie procedury administracyjne w zakresie korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej oraz zwrotu kosztów, w tym procedury rozpatrywania skarg oraz mechanizmy wyliczania kosztów.
Komisja z kolei stworzy sieci wspierające unijną współpracę w dziedzinie oceny technologii medycznych oraz e-zdrowia. Będzie też pomagać w procesie wzajemnego uznawania transgranicznych recept.
Kiedy wejdą w życie omawiane przepisy?
Rządy państw członkowskich mają 30 miesięcy na włączenie tych przepisów do prawa krajowego.
Więcej na ten temat:
Copyright © 2021 Wir Poznań | Wszelkie prawa zastrzeżone.